خوتِ زه ئی وِ کیچه چپ بی صدائی شاعر : ایرج رحمانپور |
گُتَمِت سوز سوآری شونه میکه یال اسبت لیسک اُفتآو دشتیا حُشکِنه کِردِم وا گُمَل سیرآو برفآو |
خینه دل حردِم و شَشتم دِ چَشِت بچه میارو سیت گوتِم بیت قِشنگِ پاکیِ ویر سر وِ حارو |
دِ روزِ نَوَردِت وا سازِ شامیرزا چنو ناله کِردِم که سنگ هم وریسا |
دییِم که شقایق داغ هاوِ سخونِش وا مِرژِ اِنگ تَکَنِم دِ زِمِسونش |
وِ دورِش تَجیر بهارو کِشییم هَمیل و مَمیلن نِهاش سر بُرییم |
مِه او غم سرونه که مردِم میحَنِن سرِ قورِسونیا کِردِمِش وِ بیتی که دِ روزِ شادی بوحونَن جَوونیا |
وِ ری دِنِ کویا مه تا آسِمونیا شادیانِ حَنِم دِ شُو گریوَت دَسِتِ وِ دَسِ آساره رَسَنِم |
شُوئی که تا صو پُوقه تیلا می یوما تو بارکِردِنِت بی بیتِم وا نِهاد بی تور مالگه خونِ دشتی می پرسی |
نه جائی نُوإشتیم نه حَنیم دِ جائی خوتِ زه ئی وِ کیچه چپ بی صدائی |
وبلاگ لرسو
شاعر:ایرج رحمانپور
حِناسِه سرد کوم ایل ها دِ سینَت اور؟
چنو دم سرد و سرگردو می زنی آسِمونِ دور
نه والا می زنی تا چَش دِ آوی آسِمونِ سیربا
نه موئی تَمِتونی تا قِشَنگی تافده آوریزیا سرازیربا
نه می تیچای نه می واری
خَوَر د ماریا شونِ ضحاکِ کوم زِمی داری؟
ای یار مِه دلدار مِه هم گل و هم بهارِ مِه
بَتَکُه گِرری گردِ پا ری یخ بنِ نسارِ مِه
ری بال بادِ بی اَمو تا ناکُجایا بی نشو
تیچِسِّ مَه دِ هیچیسّو سیل کو وِ روزگارِ مِه
ای نازنینِم نازنینِ سیرآو خینِم نازنین
مِه خاکِسارِ سایَه سر تو مَسِ برآفتِو نشین
گِرری دِ سرِگشت و سیل ویر وِ مِحالِم بَکِه میل
تُوزی که وِر میسَه وِ راس دِ زیر پایا خوت بِیین
ای جونِ مِه ای جونِ مِه هم درد و هم درمونِ مِه
دَس دِ اَوارِ دلَ بَکَش کم دلِمِ تو دی وِ تَش
ویروِه خرآوَهم گُم بَنی بی سر بیین سامونِ مِه
سیل کو تو کِزِه شونِ مِه آباد بَکُو ویرونِ مِه
کِلِ سپیده
- سوز تونی که سوز مِئینِم سوز تونی که سوز مُحُنِم
سبز توئی که سبز می بینم سبز توئی که سبز می خوانم
- هِ چِنو چی چِل چِراغِ روشِ میکی حُنِه مونِم
همانند چهل چراغی خانه و زندگیم را روشن می کنی
- آسِم وا دِنِ کُویا میزِنَ کِلِّ سِفیدَه
آسمان بر فراز قله کوه ها بشارت سپیده را جار می زند
- هَم زِمی هَم زِمُو وا یَک شورِشُ شورِ اُمیدَ
هم زمین و هم زمان در شور نهایی نوید بخش نور امیدند
- سوز تونی که سوز مِئینِم سوز تونی که سوز مُحُنِم
سبز توئی که سبز می بینم سبز توئی که سبز می خوانم
- هِ چِنو چی چِل چِراغِ روشِ میکی حُنِه مونِم
همانند چهل چراغی خانه و زندگیم را روشن می کنی
- قِشِنگیو نَرمُ نازی چی نِمِ نازارِ بارو
قشنگ و نرم و ناز هستی مانند نم نم باران
- دَرمونی سی دَشتی ئا حُشگ چی سِرّ سینِه بِهارو
تو مانند سِر و رازی که در سینه بهاران نهفته است برای دشت های خشک درمان هستی
- ایوارَ ئُریُ دِلگیر دیو میکَ زِرَ وُ زَنجیر
هنگام غروب که هوا ابری و دلگیر است
- تو چی شورِ شوقِ پرواز بالِ یانِ میاری وا ویر
تو شوق پروازی که شهپر بال پروازم را در دل زنده می سازی
- آرِزویا هان دِ بارِت هِ چِنو چی تیرِ آرش
بر شانه هایت آرزوها بار به امید وصال چنان امید تیر آرش
- وَختی دِ دِل می گِریویای گُل میکَ خینِ سیاوش
گره از عقده های دل می گشایی هر آن دم که گل کند خون سیاوش
- لویاکَت چی پَرِ سیمُرغ زخمِ سُهراو دِش میکَ نوش
همانند پر سیمرغ لب هایت نوش داروئیست بر زخم سهراب
- سِپَرِ سی چَشِ اَسپَن خَشمِ روسَم میکی خاموش
بر چشم اسفندیار سپری و همچون آب خشم رستم را خاموش می کنی